കലരുന്ന കണ്ണീരില്‍ നിന്മുഖം കാണില്ല !
വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടുകള്‍ നിന്നേ വിളിയ്ക്കില്ല !
എങ്കിലുമറിയുന്നു ഉള്ളിന്‍റെയുള്ളില്‍ -
വിട ചൊല്ലീയകലുവാന്‍ നേരമിതായീ...
സ്നേഹത്തിന്‍ കരങ്ങള്‍ക്കിന്നില്ലാ ചലനങ്ങള്‍-
സ്നേഹത്തിന്‍ ചുംബനം നല്‍കാനുമാവില്ല...
ഇടനെഞ്ചു പിളരുന്നീ വേര്‍പ്പാടിന്‍ നൊമ്പരം,
ഇനി നമ്മള്‍ കാണുമോ പുന്നാരമകനേ...
ത്യാഗം സഹിച്ചു ഞാന്‍ നിന്നേ വളര്‍ത്തി,
തീരങ്ങള്‍ തേടി നീയെങ്ങോ മറഞ്ഞൂ...
അകലത്തായിരുന്നാലും അരികത്തിരുന്നാലും-
ഹൃദയത്തുടിപ്പുകള്‍ നീയാണ് മകനേ...
മരണത്തിന്‍ മണിയൊച്ച കാതില്‍ മുഴങ്ങുമ്പോള്‍-
മകനേ നിന്‍ രൂപം കണ്ടൂ പിരിയേണം,
അകതാരു വിങ്ങുന്നീ അമ്മ വിതുമ്പുന്നു,
കനിവുകള്‍ നല്‍കണേ തമ്പുരാനേ...
വാര്‍ദ്ധക്യം ബാധിച്ച അച്ഛനമ്മമാരെ പല കാരണങ്ങള്‍ കൊണ്ടും തഴഞ്ഞു കളയുന്ന മക്കള്‍ ഇന്നീ ലോകത്തുണ്ട് ! അവരെ നാം സംരക്ഷിച്ചില്ലെങ്കില്‍ പില്‍ക്കാലത്ത് നമ്മുടെയും അവസ്ഥ മറിച്ചൊന്നായിരിക്കില്ല എന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യം കൂടി മനസ്സിലാക്കുക !
വാര്‍ദ്ധക്യസഹജമായ അസുഖങ്ങള്‍ മൂലം പ്രയാസം അനുഭവിക്കുന്ന സ്നേഹനിധിയായ ഒരു അമ്മയെയും അവരെ ശുശ്രൂഷിച്ചു കൊണ്ട് കൂടെയിരിക്കുന്ന ഒരു മകനെയും കാണുവാനിടയായി ! ആ നിറഞ്ഞ സ്നേഹത്തിന്‍റെ നിമിഷങ്ങള്‍ എന്നില്‍ നല്‍കിയ തിരിച്ചറിവാണ് ഈ കവിതയുടെ പ്രചോദനം !
No comments:
Post a Comment